Liefde per kilo

Een jonge vrouw weet niet hoe ze van haar overgewicht af kan komen en raakt verstrikt in een web van diëten, afvallen, aankomen en twijfel aan zichzelf. Bij iedere poging om gewicht te verliezen raakt ze meer teleurgesteld en moedelozer. Het gevolg: ze troost zich met eten, wordt nog zwaarder en dreigt daardoor haar relatie en seksualiteit te verliezen.

Het verhaal van deze vrouw is gebaseerd op de vele gesprekken die de auteur als therapeut voerde met mensen met overgewicht. Gesprekken over wanhopige zoektochten naar die enige, ultieme methode om af te vallen. Over de pijn, het verdriet en de teleurstelling van het eigen falen. En over het verlies van eigenwaarde en zelfrespect.

Alle dilemma’s en emoties van iemand die verslaafd is aan eten, komen in Liefde per kilo aan bod. Niet alleen de strijd tegen de kilo’s, maar vooral de weg naar een permanent verlies van overgewicht en herstel van eigenwaarde. Een spel achter in het boek helpt bij het zetten van de eerste stappen naar een lichter leven.
- ,,Mensen moeten begrijpen wat die voortdurende worsteling met eten betekent’’, vindt gedragstherapeute Siny te Nijenhuis. Daarom schreef zij de roman ‘Liefde per kilo’. Het boek verschijnt 24 oktober.

‘Ik laat mijn strippenkaart afstempelen en zoek een plaats. Alles bezet, zie ik. Ik loop door naar achteren op verzoek van de chauffeur. ‘De rest moet ook nog naar binnen, mevrouw. Even smal maken’, zegt hij met een lachje, terwijl hij naar mijn omvang kijkt.’

Siny te Nijenhuis werkte jarenlang als pastor en gedragstherapeute, totdat ze eind jaren negentig ziek werd en daardoor te zwaar. De cardioloog gaf haar het advies om af te vallen, maar Te Nijenhuis had geen idee hoe dat moest. ,,Ik ontmoette mensen die al jaren bezig waren met afvallen, aankomen, afvallen, aankomen’’, vertelt ze, ,,een uitzichtloze ellende en niemand kon mij helpen. Toen ben ik als gedragstherapeute dat gaan uitzoeken.,,

Te Nijenhuis deed een cursus voedingsleer en geeft nu therapie aan mensen met overgewicht in haar kliniek Balance in Nijkerk. Hoewel meer mannen dan vrouwen te zwaar zijn, komen er vooral vrouwen om hulp vragen. Te Nijenhuis denkt dat dit komt omdat mannen minder met hun uiterlijk bezig zijn en hun overgewicht eerder wordt geaccepteerd. Alle verhalen van de vrouwen verwerkte ze tot één verhaal in een roman Liefde per kilo . De te dikke vrouw in het boek krijgt geen naam omdat haar verhaal het verhaal van veel andere vrouwen is. ,,De hoofdpersoon ontdekt: hoe meer kilo’s, hoe minder liefde’’, legt Te Nijenhuis de titel uit. ,,Hoe minder ze kan openstaan voor de liefde van haar partner bijvoorbeeld. Hoe meer ze twijfelt aan zichzelf door in de valkuil te stappen van vreten. En dat zeg ik bewust, want je eet niet meer, je vreet. Ze verliest haar zelfvertrouwen en vindt zichzelf niet meer de moeite waard. De andere kant van ‘Liefde per kilo’ is dat ze van veel eten houdt.,,

‘In de paskamer zie ik mezelf in de spiegel in een te klein shirt. Wat zie ik eruit, het staat van geen kanten. Waardeloos. Ik besluit dat het toch geen leuk shirt is en laat het hangen in het pashokje. Een slanke winkeljuf komt naar me toe. ‘Past het, mevrouw?’ Ik voel mijn tranen en vertrek zo snel ik kan. Pas als ik afgevallen ben, koop ik nieuwe kleding. Op straat ruik ik een vislucht. In een impuls koop ik een zak warme gebakken kibbeling. Heerlijk, de saus maakt het nog lekkerder.’

De helft van de volwassenen is te dik in Nederland. Te Nijenhuis: ,,Wij worden geconfronteerd met zo’n overdaad aan alle kanten. Kijk alleen in supermarkten naar die ongelooflijke rijen chips, bakken chocola in de aanbieding en het snoep bij de kassa. Mensen worden sterk beïnvloed om te kopen.,,

Te Nijenhuis ziet ook andere ontwikkelingen in de samenleving die zorgen dat mensen overgewicht krijgen. ,,Iedereen werkt en ‘s avonds zijn we te moe om goed eten te koken. Je rukt bij een supermarkt iets uit de vakken en zet het in de magnetron en je eet het voor de televisie op. Je eet niet bewust. En ‘s avonds drinken we niet alleen een kopje koffie, maar komt er van alles op tafel.,,

Als je eet wat je nodig hebt, word je niet te zwaar. ‘Ieder pondje gaat door het mondje.’ Te Nijenhuis vindt dat toch te gemakkelijk gezegd. ,,Je moet eten wat je nodig hebt. Maar aan dat ‘nodig hebben’ zit een fysieke kant en ook een emotionele kant.’’

Te Nijenhuis hoort van haar cliënten dat ze voortdurend worden geconfronteerd met dubbele boodschappen. ,,Als ze ergens op bezoek zijn, wordt hun gevraagd mee te eten. Aan de andere kant durven ze nauwelijks in het openbaar te eten, want dan wordt er gekeken en gedacht: ‘die is niet voor niks zo dik’.’’

‘De schaal met gebak gaat rond. ‘Vandaag wordt er niet gelijnd’, roept Els en biedt mij een schoteltje met een enorme moorkop met slagroom aan. ‘Zeg niet dat je lijnt.’ Ik schrik. Wat zal ik doen? Ik heb het schoteltje al in mijn handen. Ik voel dat iedereen naar me kijkt.’

Te Nijenhuis vraagt aan de vrouwen die voor therapie bij haar komen, wat ze aan hun overgewicht hebben gedaan. ,,Ik krijg altijd dezelfde lijst,,, vertelt ze, ,,Atkins, Weightwatchers, South Beach, Sonja Bakker enz. Diëten die eerst even lukken en dan weer niet, het bekende jojo-effect. Daarachter ligt dat deze vrouwen zichzelf niet meer accepteren en twijfelen aan hun mogelijkheden. Vorige week vertelde een cliënt mij dat ze moest solliciteren. Een intelligente, krachtige vrouw en ze zegt: ‘Ik denk dat ik het niet haal. Ik ben te dik. Ik heb al gezegd dat ze een hele dikkerd binnenkrijgen aan mij.’ Dat is toch triest?’’

In haar therapie luistert Te Nijenhuis goed naar haar cliënten. Daarna vat ze samen wat de vrouwen zeggen met de vraag: ‘Bedoel je dat zo?’ ,,Die confrontatie leert hen zichzelf kennen, want vaak draaien ze in een kringetje rond. Dan heb je een spiegel nodig en ik ben die spiegel. Ik wil hen steunen, stimuleren, hun eigen kracht laten vinden en mijn therapie is gericht op herstel van vertrouwen in zichzelf, in familie en vrienden of in God, als ze in Hem geloven.,,

In het boek Liefde per kilo vraagt therapeute Mirjam bij elk gesprek aan de cliënte om zich te wegen en ze mag weigeren. Te Nijenhuis: ,,De weegschaal is een stimulans. Als het goed is, huppelen mensen de deur uit: ik heb een goed gesprek gehad en ik ben afgevallen. Het is gelukt! Dat is zo belangrijk, dat steunt ze.,,

,,In de gesprekken met Mirjam heb ik mezelf leren kennen en ik heb ontdekt dat ik overgewicht nodig had. Mijn kilo’s waren een buffer tegen de buitenwereld. Ik at mijn angst weg en bedekte mijn kwetsbaarheid met lagen vet.,,

Liefde per kilo vertelt over het verdriet van een vrouw met overgewicht, haar strijd met de kilo’s, haar gesprekken met de therapeute en haar overwinning. In de bijlage staat informatie over ‘Eten uit emotie’ en tips. Wat wil Te Nijenhuis met dit boek bereiken? ,,Dat er vanuit de overheid meer aandacht komt voor preventie. En dat de ziektekostenverzekering de therapie niet pas betaalt als je zestig kilo te zwaar bent. Wat ik vooral hoop, is dat heel veel mensen gaan begrijpen wat die voortdurende worsteling met eten, met je gewicht, betekent. Hoe ingrijpend die worsteling is op alle facetten van het leven.’’