De moed om smaak te hebben

‘Wat mankeert mij toch? Waar komt dat vandaan? Zeg oesters of zeg mosselen tegen mij en direct stroomt me het water in de mond. Het vooruitzicht van die zilte zeesmaak, die lichte romigheid, het tikje zout, jodium, het zachte glibberen. Ja, het geglibber, en nou niet weer allemaal van die vieze gezichten trekken en ‘getver’ en ‘dat lus ik niet’ roepen. Weet je wat lekker is? Gewoon een vers mosseltje openmaken, losmaken uit de schelp, en glup. Hooguit een beetje peper, of een mini-, mini-, minidrupje tabasco. En nog zoiets geks - dat leerde ik deze week - een schaaltje doodgewone azijn en daar een gekookt of rauw mosseltje even indopen. Lekkurrrr!’
Is dit wel een kookboek? Om eerlijk te zijn ik weet het niet. Drie jaar geleden werd ik gevraagd om even de wekelijkse kookrubriek van de zaterdagse Telegraafbijlage waar te nemen en nu breek ik me nog steeds iedere week het hoofd om weer iets smakelijks te bedenken.
Waar het om gaat in dit kookboek zijn de mensen om me heen. De mensen die bij mij aan tafel willen zitten. Over mijn kinderen, de vrouwen die mijn leven met mij delen. Mijn broers en zusters, zelfs mijn ouders en grootouders. Soms gaat het alleen over eten, maar wees nou eerlijk, eten doe je toch niet alleen? Eten gaat over mensen.
Soms sta ik een hele dag in de keuken. Doodmoe zet ik dan ‘s avonds de pannen op tafel, ik kan zelf geen hap meer door mijn keel krijgen, en luister vanuit de keuken naar de geluiden om de grote tafel. Als het dan stil wordt, en ik hoor alleen nog maar het getik van messen, vorken en lepels dan wordt ik heel gelukkig van binnen.
Aan de verhalen over al die mensen om me heen zitten recepten vast, recepten waarmee het overal stil aan tafel kan worden. Ja, dit is een kookboek.
Felix Wilbrink is verslaggever bij De Telegraaf en schrijft wekelijks een kookrubriek in TV Weekeinde, het zaterdagmagazine van deze krant.